Nashville

Howdy folks!
Dit is de vijfde van vijf dagen in Nashville, Music City USA, en we keren straks naar huis terug. Niet zonder de aanschaf van een echte Stetson en een paar cadeautjes. Wat hebben wij geleerd? Jack Daniel's is, zoals ik al vreesde, niet mijn favoriete whiskey, laat staan whisky. Je bent een turf-man of je bent een verbrande karamel-vanille-man en ik ben duidelijk een turf-man. Leve de Scotch Single Malt, leve de eilanden. Alleen een Jack & Coke of een Jack & Ginger kan ik nog echt pruimen - maar als je tot een cocktail moet overgaan om van het spul te genieten, schort er iets - en met het mes op de keel kies ik voor een Gentleman Jack (die is tweemaal door de steenkoolfilter gegaan). Niet dat die lieve Amerikanen niet ontzettend hun best gedaan hebben, met veel vettig en gesuikerd eten, 120 USD zakgeld, optredens van tweederangs Britse bands, shoppingactiviteiten en natuurlijk gevaarlijk veel drank.
Er viel hier in Nashville en in Lynchburg (waar Jack D. wordt geproduceerd) niet ontzettend veel te beleven maar het was wel interessant om in de States te zijn, uiteindelijk de eerste keer dat ik verder naar het Westen trek dan New York. Hoogtepunten waren een optreden van een rockabilly-band op Broadway en een bezoek aan het Country Museum waar ik op een van de vele grote schermen Wanda Jackson aan het werk kon zien, in een iets frissere verpakking dan vorig jaar in Hof ter Lo.
De Zuiderlingen zijn een zeer bereidwillig en bijna al te vriendelijk volkje. Voortudurend regent het How are you todays en ze verwachten nog een antwoord ook. Door die doorgedreven en vaak ook commercieel gedreven vriendelijkheid krijg ik alvast het gevoel dat ze niet altijd het achterste van hun tong laten zien. Voorts is Nashville me iets te clean, kan het hier geweldig hard regenen. De volgende keer dat ik naar de States kom, zou ik toch liever opteren voor nog eens NY, San Francisco, Los Angeles of New Mexico. Of wat Nationale parken doen.

Jack Daniel's

Goed, ik mag naar Amerika, meer bepaald naar Nashville, Tennessee en nog meer bepaalder naar Lynchburg, alwaar zich de distilleerderij van Jack Daniel's bevindt. Dank u Filip van het Magazine! Die Jack Daniel's is niet eens mijn favoriete whisky, maar bon, een gratis tripje naar de States slaan we niet af, zeker nu daar voor twee derde van de prijs iPods, digitale spiegelreflexen en meer hebbedingetjes te krijgen zijn. (Ik denk nog aan kleren, sportschoenen, een nieuwe rugzak). In deze paranoïde tijden blijkt het echter niet supergemakkelijk om toegang te verkrijgen tot de States. Als journalist moet je om een of andere mij onbekende reden een visum aanvragen waarin je moet vertellen van welke verenigingen je ooit lid bent geweest en naar welke landen je de afgelopen tien jaar zoal bent geweest. (Is dat geen inbreuk op de persvrijheid of alleen maar op de privacy?) Voorts is nog een brief van de werkgever vereist. Het wordt pas echt Kafkaïaans als blijkt dat je een afspraak moet maken met de ambassade via een telefoonnummer waardoor je bij een callcenter terecht komt waar men je eerst 15 euro laat afdokken via je Visa-kaart voor er maar één inlichting wordt gegeven. Een of andere Nederlandse robot bemandde de telefoon en raadde me zelfs aan om een bewijs van financieel vermogen mee te brengen om te bewijzen dat ik het vijf dagen zou kunnen uitzingen in de States. Hij dacht daarbij aan bankuittreksels van de laatste drie maand en de aankoopakte van mijn huis. No kiddin'. Daar was aan het loket geen sprake van, maar zo'n man moet blijkbaar zoveel mogelijk opsommen om toch maar niet in de problemen te komen. De ambassade geraak je ook zomaar niet binnen, daarvoor is een half huizenblok in de Brusselse ambbassadewijk afgezet met Friese ruiters. Securitas-jongens en politie-agenten houden iedereen tegen die er binnen wil. En voor je binnenmag stopt een Securitas-jongen je een rond stuk papier toe dat je tussen je handen moet wrijven om te testen of je in aanraking bent geweest met explosieven. Gelukkig was het nieuwjaarsvuurwerk al een tijd achter de rug en ook buskruitresten van de verjaardagsvuurpijlen voor Hadewych waren blijkbaar voldoende van me afgewassen, want ik mocht binnen. En dan heb je op voorhaand al een formulier ingevuld waarop staat dat je geen lid bent van een terroristische organisatie en nog niet hebt deelgenomen aan een gewapend conflict. De mensen achter het loket en de consul in het bijzonder waren nog wel jofele kerels, die vrolijk meesmuilden over de aard van mijn journalistieke opdracht. Zou ik, nu mijn vingerafdrukken al zijn geregistreerd en ik in het bezit ben van een heus visum, de VS binnenmogen zonder de belachelijke ondervragingen die daar nu blijkbaar schering en inslag zijn aan de grens? Half april weet ik het antwoord.

Muziek

Het is geleden van sinds het betreurde etherbeat.com dat ik me zo goed geamuseerd heb bij een internetradio. Via de eclectic lijst van de Itunes radio kwam ik op een mooie dag terecht bij Luxuria Music. De muziek doet mij vooral denken aan die paar cd's van Tipsy die ik al lang niet meer heb gedraaid, maar ze beschrijven het zelf veel treffender als 'Exotica, Lounge, Space Age Bachelor Pad, Bossa, Bollywood, Bubblegum, Soft-Psych, Go-Go, Latin Jazz'. Alleen vervelend van die reclames tussendoor voor kredietkaarten die ik echt niet nodig heb.